MySQL error /home/jacob/domains/loggy.nl/public_html/logs/layout.php on line 83
insert into online values
(
'',
   '',
   '1711713051',
   '3.88.114.76',
   'secret-obsession-/'
)


Incorrect integer value: '' for column `jacob_weblog`.`online`.`userid` at row 1
URL: /
IP: 3.88.114.76
UserAgent: claudebot

Post:
Array
(
)


GET:
Array
(
    [gebruikersnaam] => secret-obsession
)


Sorry, there was an error, we are notified of the issue and will be resolved as soon as possible
Blogs der eeuwige jeugd - Home
Blogs der eeuwige jeugd - Home
Hoe werkt het? Klik hier
Begin pagina
loggy.nl Home
Weblog maken
RSS Feed

Abonneren!


Wat niet weet, wat niet deert..


Soms is het maar beter om ergens geen antwoord op te hebben. Net zoals het soms maar beter is om ergens geen weet van af te hebben. Maar kun je iemand echt zo voor de gek houden? Of noem je het 'zelfbescherming' voor die persoon? Je weet dat het voor de ander te pijnlijk is om er weet van te hebben, maar waarom zou je die persoon zoveel pijn doen door "alleen maar" eerlijk te zijn? Wat niet weet, wat niet deert.. Toch?

Het is precies wat de betekenis van dit spreekwoord luidt: soms is het maar beter om mensen het slechte nieuws niet te vertellen. Niet alleen om jezelf - de zender - een hoop leed te besparen, maar ook de ander die dit slechte nieuws te verwerken krijgt.

Mensen kunnen van nature niet omgaan met slecht nieuws. Vertel een humaan persoon slecht nieuws en deze zal zonder twijfel geëmotioneerd reageren. Slecht nieuws gaat gepaard met emotionele gevoelens en deze worden verwerkt in fases. Zo passeren boosheid, ongeloof en verwarring de revue. Iedere fase heeft evenveel verwerktijd nodig.

Maar neem nu bijvoorbeeld een relatie. Veel mensen vinden 'vertrouwen' de basis van een relatie. Stel dat jouw motto 'wat niet weet, wat niet deert' wordt? Je pleegt uiteindelijk overspel en jij leeft op. Jij beleeft er plezier aan. Jij zit lekkerder in je vel waardoor hoogstwaarschijnlijk je relatie ook weer lekker loopt. Prima toch? Wat niet weet, wat niet deert.. Zou je denken?

Maar moet je overspel opbiechten? Moet je iemand anders neerhalen voor jou eigen fouten? Moet je iemand anders compleet laten instorten, alleen maar omdat jij jezelf lekkerder wilde voelen? Opbiechten is egoìstisch. Laat iemand anders niet boeten voor jou fout. Draag de last of heb het lef om je partner het meteen te vertellen. Maar doe het niet voor jezelf. Jij wilde immers een avontuurtje zodat je relatie beter zou lopen..

Laatst las ik ergens de woorden: "Overspel is houden van een ander, het heeft met liefde te maken en niet met lichamelijk contact". Interessant, omdat juist de meeste 'overspelplegers' roepen dat het hier juist om lust draait.

Maar hoe dan ook, is het goed om altijd álles te weten? Weten wij bijvoorbeeld hoe de overheid met onze gegevens omgaat? Weten wij in hoeverre onze privacy wordt belemmerd door de beveiligingscamera's op straat? Willen wij dat überhaupt weten? Ook hier geldt: wat niet weet, wat niet deert..

Zolang je maar beseft hoeveel pijn je de ontvanger van het slechte nieuws doet. Je haalt deze persoon neer, wist al zijn of haar zelfvertrouwen uit. Het kost maanden - misschien wel jaren - om dit weer op te bouwen naar het punt waarop het slechte nieuws in het spel kwam. Zoiets is nauwelijks te herstellen. Denk goed na welke keuzes je maakt.

Beter onwetend en gelukkig, dan alles-wetend en zo paranoia als wat zijn. Want zou jij alles willen weten?

We mogen toch best trots zijn op onze Neerlandici! Die bedenken natuurlijk niet voor niets zo'n spreekwoord..


23:56:44 11 Mei 2010 Permanente link Reacties (0)

Man Mania


Ze zijn mooi, interessant én voornamelijk mindtwisting. Zelfs zo mindtwisting dat ik verward op het gras zit en bloemblaadjes pluk, terwijl ik de tekst "hij vind me wél leuk, hij vind me niét leuk.." prevel bij ieder bloemblaadje dat loslaat nadat mijn hand zich frustrerend om het blaadje gevouwen heeft. En pas als je genoodzaakt je eigen conclusies moet trekken, zoekt de man weer contact met je. Interessant..

Doet de man dit nou écht expres? Of hebben ze een perfect gevoel voor timing *kuch* ?
Ik heb de wisselwerking tussen man en vrouw altijd al interessant gevonden. Hoe vaak er miscommunicatie ontstaat tussen de man en de vrouw, bewijst maar weer dat we inderdaad van totaal verschillende werelden komen.

Naar mate de jaren verstrijken, leer ik de man steeds beter kennen. Zo weet ik dat je hem met rust moet laten als hij het even heeft gehad, nors is, of zijn gelijk wil halen. Ik weet dat je duidelijk en direct moet zijn tegen de man (al die dingen die wij vrouwen er bij vertellen, is alleen maar ruis voor de man) en ik weet dat je hem nooit in zijn ego moet raken, op moet dringen of commetaar moet geven. Vertel de man ook nooit belangrijke dingen terwijl hij al iets anders aan het doen is.. Twee dingen tegelijk doen, dat gaat toch écht niet .

Ook weet ik dat mannen van simpel houden. Ze denken dus ook simpel na. En wat wij vrouwen doen - mindfucken, zelf conclusies trekken, hele scenarios bedenken, enz. -, doen mannen absoluut niet. Volgens mij is het motto van de man: waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kan?

Goed, met deze informatie in mijn achterhoofd probeer ik een logische verklaring te bedenken waarom hij niet terug smst. Oké, ik klink als een typische vrouw nu.. Een man zou nou nóóit een verklaring gaan bedenken waarom een vrouw niet terug smst. Maar dat ter zijde.
De meest logische redenen schieten me meteen te binnen: hij is bezig, heeft geen tijd, of zit met vrienden. Hij denkt vast: ik sms later wel terug. Niet heel erg gek als hij dat ook vergeet, aangezien de man van mijn generatie zich in de bloei van zijn leven bevind..

Oké, maar dan 's avonds. Misschien leest hij zijn smsjes nog na in bed? Dan zal ik toch wel wat terug krijgen.. Nee hoor.
Ik begin me zorgen te maken. Geen beltegoed is geen optie. Lege batterij? Ook erg onwaarschijnlijk. Zou hij mijn smsje wel goed ontvangen hebben?

En dan schiet opeens het antwoord in mijn verkeerde keelgat: hij smst toch niet terug, omdat hij dat gewoon niet wil?! *slik*

Met de informatie over de man in mijn achterhoofd probeer ik nog een uitweg te zoeken. Maar dat gaat niet. Mannen denken nu eenmaal simpel. Als ze niet willen reageren, doen ze dat niet. Als ze geen zin hebben om contact te zoeken, doen ze dat niet. Het is eigenlijk allemaal zo simpel. Maar toch, konden wij  vrouwen ook maar zo simpel nadenken!

Want hoe ik het ook wend of keer, ik blijf nieuwe scenario's bedenken waarom hij niet terug smst. Niet terug smsen omdat hij niet wil, kán - en wil - ik gewoon niet geloven. We hadden het zo leuk samen! Zelfs hand in hand op het terras. En zijn laatste smsje was om van te blozen..

Daarom. Niets aan de hand. Denk er niet zo over na! Wacht gewoon zijn smsje af. Dring je niet op. Maar.. Ja, hoor! Mijn gedachten dwalen al weer af en beginnen op topsnelheid nieuwe scenario's te bedenken. Fijn hoor, dat mindfucken!

Mannen zijn echt.. mindblowing!  - and they know it.


21:59:32 02 Mei 2010 Permanente link Reacties (0)

Let the games begin..


Stiekem bespeel je me,
als een stramme marionet.
Maar ik ben een vrije vrouw,
die zich strijdlustig verzet.

Copyright by Secret-Obsession


23:59:17 19 April 2010 Permanente link Reacties (0)

Angst voor het Onbekende


Een buitenlandse stad met een bruisend uitgaansleven. Vol barretjes, cafés en discotheken. Overal lampjes, feestende jongeren, bonkende muziek. Lachende, lallende, bruine vakantiegangers zwalken van de ene naar de andere kroeg. Mannen fluiten de vrouwen na die in korte jurkjes over de boulevard paraderen. Ze zwaaien hun lange haar over hun gebruinde schouders en lachen al achteromkijkend gevleid naar het manvolk. Dit beeld is makkelijk te visualiseren. Maar wat als je er nog nooit geweest bent? Wordt je beïnvloed door film- en fotobeelden? Of neemt je eigen fantasie een loopje met je? Verzachten we daarmee onze angst?

Je kent het wel, lekker fantaseren over iets wat nog komen gaat. In je hoofd spelen er honderden verschillende situaties af die tijdens je avontuur kunnen gaan gebeuren. Je stelt je de stad voor, de mensen, het leven daar. Je visualiseert het en je maakt jezelf wijs dat je jezelf er al helemaal thuis voelt - zonder er ook écht eerder te zijn geweest.

Waarom doen we dit? Doen we dit omdat we ons er zo op verheugen? Om het zo nog een klein beetje meer 'echter' te maken? Proberen we onszelf lekker te maken met dingen die er eigenlijk helemaal niet zijn? Of hebben we gewoon angst voor het onbekende?

Ikzelf twijfel erg over dat laatste. Natuurlijk heb je angst voor het onbekende. En dat is alleen maar goed! Heerlijk, die natuurlijke adrenaline. Je fantaseert en visualiseert, maar als je even reeël nadenkt gaan je nekharen overeind staan.
Ga ik dat écht doen? Helemaal alleen? Drie maanden naar het buitenland? Zonder iemand te kennen, zonder het land te kennen? Met alleen mijzelf als gids, reisleidster, vriendin, kokkin, boekhoudster én beslisster?

Ja, dat ga ik doen. En ik ben niet bang dat ik het niet met mezelf kan vinden daar in het verre buitenland. Ik heb gewoon angst voor het onbekende. Waar zal ik slapen? Voel ik me thuis in het onderdak wat ik daar mijn 'thuis' noem? Ontmoet ik daar leuke mensen? Hoe zal het met geld gaan? Kan ik mijzelf zodanig onderhouden dat ik niet aan vitaminen- en slaaptekort ga leiden? Hoe is het nachtleven daar? Wat zouden de mensen doen? Kan ik die mensen überhaupt vertrouwen? En vertrouw ik de luchtvaartmaatschappij mijn bagage toe?!

Allemaal vragen waar ik nog geen antwoord op heb. Maar waar ik al gaandeweg mijn antwoorden op zal krijgen. Antwoorden zijn altijd eng. Want antwoorden zijn nu eenmaal ook onbekend.. En voor het onbekende, hebben wij angst.

Maar ik zal geen angst hebben. Ja, misschien als ik heel alleen in mijn vliegtuigstoeltje boven de wolken vlieg. Maar niet meer als ik veilig geland ben en met ál mijn bagage mijn 'nieuwe thuis' betreedt. Vanaf dat moment ga ik genieten. Uitkijken naar ieder uur, genieten van ieder moment. Contacten leggen. Ervaringen opdoen voor het leven.

En die bagage, die ervaringen, neem ik mee in mijn verder -nog onbekende- leventje. En oh, wat heb ik daar toch zin in! 


15:23:32 17 April 2010 Permanente link Reacties (0)

Materialistisch typetje?


Spullen, spullen en nog eens spullen. Het type dat niet meer zonder kan. Degene die altijd teveel meesjauwt en dan nóg baalt als hij iets vergeten is. Want stel je eens voor dat je het nodig zou hebben! Zo wordt dit type altijd vergezeld door een weekendtas vol prullen en spullen die wel eens erg handig zouden kunnen zijn tijdens welk avontuur dan ook. En niet alleen de tassen puilen uit. Het eigen domein van dit type staat bomvol met persoonlijk waar, zoals foto's, (dag)boeken, concertkaartjes en voornamelijk dingen waaraan deze persoon positieve herrineringen heeft. En dat is alleen maar goed, want dat beïnvloed toch het positieve denken?

Gisteren lagen we met zijn allen heerlijk knus op de bank te chillen. Je kent het wel: chipje erbij, dekentje, kussentje, kaarsje én vooral veel lekkers. Opeens kreeg iemand het impulsieve idee om een indrukwekkende film op te zetten: Into the wild. Vol goede moed namen we aan de adembenemde filmbeelden tot ons. Totdat de boel nogal begon te escaleren. Dit type gedroeg zich wel erg wild: hij wilde niet meer 'vergiftigd worden door de maatschappij' en besloot zich eraan te ontrekken. Hij knipte al zijn pasjes door, stak zijn geld in brand en vertrok met zijn rugzakje naar Alaska.
Op zich werkte de film behoorlijk inspirerend: eigenlijk worden we allemaal hetzelfde klaargestoomd door de maatschappij, terwijl wij denken dat papieren en geld ons hele leven bepalen. Dit karakter probeerde ons ervan te overtuigen dat je het machtigst bent wanneer je juist helemaal niets hebt. Een ongelofelijk sterke gedachte.

Toch zou ik me het niet voor kunnen stellen: mijn identiteit opgeven, al mijn geld wegdoen en maar de natuur intrekken. Misschien ben ik daarvoor te stads, of te materialistisch. Ik vind het heerlijk om door mijn fotoboeken te bladeren, herrineringen op te halen aan concertkaartjes, VIP-bandjes en vliegtickets. Ik vind het vreselijk om te bedenken dat ik zonder mijn verzorgingsproducten zou moeten leven, nooit meer naaldhakken aan te kunnen doen én nooit meer mijn kleding, waar ik zo ongelofelijk trots op ben, te dragen.
Aan de andere kant zou ik dan ook zo weer mijn koffer (já, wel kóffer ja! Geen rugzakje..) pakken en twee maanden naar een vreemd land vertrekken. Lekker in mijn eentje. Ervaringen opdoen. Niet gaan gillen als je in de modder belandt, niet vies zijn van de natuur.

Lekker tegenstrijdig allemaal. Ik zie mijzelf al op mijn naaldhakken met mijn koffertje door de blubber trekken. Nee, dat wordt hem niet! Dan moet ik er ook hélemaal voor gaan. Maar laat ik eerst maar eens leren om twee maanden op mijn eigen benen te staan. Zonder mijn fotoboeken en andere materialtische herinneringen. Want de beste herinneringen zitten inside.
En laat ik dat nou net eens gaan doen. Twee maanden in het buitenland bivakkeren zonder al mijn persoonlijke prullen. Maar natuurlijk wel mijn kleding, schoenen, tassen, verzorgingsproducten, fotocamera (én heel belangrijk) mijn geld en identiteit. Oké, het idee is niet vreselijk wild, maar zeker wel avontuurlijk! Twee maanden alleen met mijn koffertje vol mijn-materiaal.
Ojee, heb ik wel genoeg aan één koffer? Zul je zien dat ik natuurlijk -net als iedere andere vrouw- veel en veel teveel meeneem. Maar beter teveel mee dan iets vergeten en daar ontzettend van balen..

Oei, toch een beetje een materialistisch typetje?


16:46:41 15 April 2010 Permanente link Reacties (0)

The Risc of Life


Je hoort, leest en ziet het zo vaak. Hetgeen waar we allemaal eigenlijk liever niet bij stilstaan. Toch worden we er dagelijks mee geconfronteerd. Mensen die overlijden 'door een keuze van het lot'. Velen beschouwen overlijden als een 'ver-van-mijn-bed-show'. Ik doe het ook. Want doodgaan doen we pas als we oud en gerimpeld in ons bedje onder onze zelfgebreide sprei liggen. Maar maakt deze gedachte je naïef? Of ben je juist heel realistisch bezig? Sluit je je af en trek je je terug in je eigen sprookjeswereld?

Steeds vaker worden kranten gevuld met nieuws omtrent de dood. Net zoals vandaag. De ene na de andere pagina verteld me dat er mensen zijn overleden door een ongeluk. Zijn we dan zo onoplettend bezig? Gaat de technologie achteruit?
Een trein die ontspoort in Italië. Negen doden. De president van Polen die zijn vliegtuig naar een herdenking neemt. Crash. Een steekpartij op het ROC van Twente. Hoppa, weer een dode. Een taxibusje vol gehandicapten dat van de weg raakt. Twee doden. En dat allemaal in één krant.

We zijn hedendaags nou eenmaal afhankelijk van onze technologie. We gebruiken 'machines' om naar ons werk te komen (bus, trein, vliegtuig), op het werk kunnen we niet meer zonder computers en in de pauzes houden we spastisch onze communicatiemiddeltjes met kleurenbeeldscherm in onze handen. Heerlijk, al die technologie. We hebben iedereen en alles bij de hand en we kunnen op ieder moment van de dag het nieuws bijhouden. Erg handig, leerzaam én zelfs verslavend.

Toch hebben de nieuwsberichten invloed op mijn gedachtes. Ik reis dagelijks met de trein en steeds als ik mijn voet op de treintraptrede plaats, denk ik: ik hoop dat hij niet ontspoort. De conducteur fluit en de deuren sluiten zich. Zou ik ooit nog levend uit deze trein komen? Ach, natuurlijk! Stel je niet zo aan.. Maar dan raast de trein met 120 km/u over een gammele brug. Terwijl ik het gerammel, gepiep en gekraak aanhoor, doe ik snel een schietgebedje en hoop ik dat de trein niet de rivier instort.

Wat een psychotisch gedoe, zeg! Het is beangstigend dat je lot soms in de handen van de technologie ligt. Maar diezelfde, 'enge' technologie zorgt ervoor dat we op plaatsen komen die we anders nooit hadden kunnen bezoeken. Soms is een beetje vertrouwen in dingen al genoeg.
Maar toch blijft het gek. Dat je 'lot' bepaald kan worden door een trein of een vliegtuig. Of de bestuurder daarvan. Of een stukje glas dat net verkeerd op de snelweg ligt, zodat jij eroverheen rijdt, over de kop slaat en met een schrapend dak en een hoop vuurvonken in de berm crasht.

Deze gedachten maken je alles behalve naïef. Het is heel reeël om te bedenken dat het ook voor jou zo afgelopen kan zijn. En natuurlijk moet je lekker doorleven en met jouw leventje bezig zijn. Al leef je dan in een sprookjeswereld, je leeft maar één keer! Maar soms, heel soms, is het best verstandig om even met beide benen op de grond gezet te worden.

Maar dan nog, in goede en slechte tijden, geldt: geniet van elke dag, leef alsof het je laatste is. Dat is mijn motto en ik hoop dat honderden mensen met mij dit motto ook hanteren. Geniet van al het moois wat nog komen gaat en blijf vooruit kijken, ook al zie je even geen hoop meer. Ik denk altijd maar: het is mijn tijd nog niet. Mocht het mijn tijd zijn, dan crasht het vliegtuig toch wel.. En ach, risico's nemen hoort erbij ..

One day your life flash before your eyes, make it worth watching.


13:11:36 13 April 2010 Permanente link Reacties (0)


Ik kan er niet meer tegen. Wat is het vreselijk om niet begrepen te worden! Om onbegrip te hebben van je eigen vrienden. Of mensen die je `vrienden´ zou moeten noemen. Je lucht je hart, krijgt feedback en voelt je begrepen. Lovely. Maar als die feedback nou ook eens écht zou zijn! Als de ´vriend´ in kwestie ook met heel zijn hart oprecht kan zeggen dat hij je begrijpt, dát zou pas lekker voelen!

`Ik weet hoe je je voelt`, `Ik begrijp wat je bedoelt´. O, ja? Is dat zo?! Waarom komen er dan áltijd keerpunten waarop het blijkt dat die persoon je helemaal niet begrepen heeft. Waarom durven sommige mensen niet door te vragen als ze het even niet meer snappen? Moet je daar alleen een journalistieke achtergrond voor hebben? Of is het eigenbelang? Licht egoïstisch gedrag?

Ik vraag me echt af waarom sommige mensen weglopen in bepaalde situaties. Om jezelf te beheersen? Yeah, right. Gimme a break! Dat is omdat ze bang zijn! Bang voor de confrontatie. Bang voor wat komen gaat. Waarom kunnen sommige mensen nou niet gewoon de waarheid in iemands gezicht zeggen? Vrijheid van meningsuiting? Dan botst het maar een keer lekker! Daar ben je toch vrienden voor?!

Sommige mensen hebben echt oogkleppen op. Die geloven dat ze kunnen weglopen van sommige problemen. En als ze na een tijdje dan weer voorzichtig terugkeren hebben ze de hoop dat het probleem zichzelf heeft opgelost. Well, surprise surprise! Dat bestaat nou eenmaal niet. Het leven is hard en ook de moed hebben om sommige situaties in te springen hoort erbij. Ik kan er gewoon niet tegen - niet, echt gewoon niet - dat sommige mensen in een ruzie (of iets wat daarop lijkt) de boel de boel laten. Gewoon weglopen, negeren, lekker laten sudderen. Ze lopen weg omdat ze bang zijn, er geen zin in hebben en die ander even lekker een hak te zetten. Allemaal prima in je boosheid, maar práát ingodsnaam.

Mensen zoals ik communiceren graag. En wanneer wij boos zijn willen wij het graag uitpraten. En nee, dat gaat niet op een lieve, subtiele manier. Dan komt alles eruit - inclusief vuur. Take it. Deal with it.  Vrienden kunnen toch wel tegen een stootje?! Vrienden 'kennen' je toch?! Dan botst het maar even lekker. Dan hebben je vrienden ook lekker de gelegenheid om even alles eruit te gooien. De lucht te klaren.

Maar de 'vrienden' die mij weken 'in mijn sop laten gaarkoken' en daarna terugkomen met excuus, kunnen voor mij part inpakken. Al die tijd niets van je laten horen, al die tijd uit mijn leven zijn. Mijn leven draait ook door! En als je er niet bent in de moeilijke tijden die ik op dat moment heb doorgemaakt, dan heb je weinig kans dat je nog ooit in the circle of trust terecht komt.
Iemand in zijn sop laten gaarkoken is allemaal prima. Zolang het geen wéken worden. Praat ingodsnaam. Praat erover wat er gebeurd is, wat je dwars zit, wat je anders moet. Ga er niet met anderen over praten die mij ook kennen, ga niet aan anderen advies vragen, ga niet bij anderen je hart luchten. Schreeuw het maar tegen me uit, dan kan ik er iets mee doen. I can take it.

Ben niet te laf om in je schulp weg te kruipen. Want zoals ik al zei, gaarkoken is prima. Maar niet óvergaar. Ik heb ook grenzen en mijn grens is gepasseerd wanneer iemand zich zo gedraagt. Als mensen zo laf zijn om het niet uit te durven komen praten over iets waarvan ze zeiden 'dat ze je begrepen', dan kun je voor mij part opkrassen. Dat noem ik nou nog eens hypocriet gedrag. Begrijpen, my ass!

Dus prima. Kies maar voor jezelf. Kies maar voor het geluk. Kies maar voor de makkelijkste weg. Maar dan zónder mij. Want ik heb het gehad. I can't stand it!


23:42:04 04 April 2010 Permanente link Reacties (1)

De Zachtheid der Avonden


De zachte, pastelkleurige avond valt. De zwoele avondlucht omarmt me zachtjes en glimlachend zit ik tussen de genietende avondmens op een terrasje. Mijn drankje glinstert in het kaarslicht en het geroesemoes van de mensen om me heen doet me denken aan de ruisende zee. Maar vooral het donker, dat langzaam over ons heen valt, doet me zo ongelofelijk genieten.

De avond brengt altijd iets magisch met zich mee. De kleuren, de geuren, zelfs de mens veranderd. De avond heeft iets bruisends, maar tegelijkertijd ook zoiets rustgevends. En voornamelijk bij de eerste zachte, zwoele (zomer)avonden is het te merken dat de avond iets met de mens doet.

Mijn ogen glijden langzaam over de mensen om me heen, de terrastafels, de flikkerende kaarsjes. Het geheel ziet er zo bruisend uit, alsof je zin krijgt om je uit de massa op te rijzen, de tafel op te klimmen en er eens een goed feestje van te maken. Maar als je beter kijkt zie je dat het gehele tafereel voornamelijk rust uitstraalt. Relaxende mensen. Genietend met hun drankje in hun hand, achteroverhellend in de rieten terrasstoeltjes. Hun monden bewegen vlot, hoofden knikken begrijpend en anderen staren meelevend naar hun gesprekspartner.

Vanuit onze tafel klinkt vooral gelach. De sfeer zit er goed in. We halen vakantieherinneringen naar boven en praten over wat ons nog allemaal te wachten staat. We worden rebels, willen stiekem de hele nacht doorzakken en pas gaan slapen als de zon opkomt. En dan het liefst op een andere plaats wakker worden dan in de omgeving van je eigen huis. Het idee van: wát is er vannacht ook alweer allemaal gebeurd? En wát doe ik ingodsnaam hier?!

De avond is aanstootgevend om de nacht ook welkom te heten. Laten we gezellig blijven zitten, nog een drankje, nog een verhaal uit onze oude, stoffige doos toveren. Laten we lachen om onze blunders die we vooral des nachts beleefden en waarin de avond aanstootgevend was. Zou deze avond ook zo aanstootgevend zijn?

Hoewel het feestbeest in mij schreeuwde om meer - meer, nog meer! - muziek, drank en mensen overheeste de zachtheid van de avond. Het had iets teders, als een zachte aanraking van een veertje dat de huid streelt. Het had iets vers, als frisse lakens op een schoon lijf. Het had iets aandoenlijks, als een baby die voor het eerst naar je lacht.

De avond nam ons allemaal in zijn ban. Het hypnotiseerde ons, hield ons in trance. We zouden de avond inluiden en afsluiten voor de klok twaalven zou luiden.. Zou ons dat lukken? We nipten aan onze drankjes, genoten van het strelende windje, de flakkerende kaarsjes en het geroesemoes om ons heen. We dwaalden van onderwerp naar onderwerp en de avond leek ons de tijd te gunnen. En precies, toen het donker wel érg donker werd, werd onze betovering verbroken. Brr, het was toch best frisjes hè?

Toch ben ik ongelofelijk blij dat ik een van de eerste zwoelezomeravonden heb beleefd, in hartje maart.. Of was het de zachtheid der avonden die ons dat pleziertje gunde?


23:34:08 19 Maart 2010 Permanente link Reacties (0)

Face your Emotions..


Verdriet, is wat een mens
het meest sloopt.
En het ergste is, hoe harder
je er voor weg loopt

- des te harder komt het bij je terug.


Copyright by Secret-Obsession


23:21:31 17 Maart 2010 Permanente link Reacties (0)

De Vloek der Gebondenheid


Heerlijk, je mannetje of vrouwtje vertroetelen nadat je diegene zo gemist hebt. Verliefdheid laat je zweven. Maar hoe zit het met al die manne- en vrouwelijke vrijgezellen onder ons? Missen zij zo'n persoon in hun leven of blijven zij liever de eeuwige losbol?

Vandaag ving ik een gesprek op tussen moeder en oom, die het hadden over een vrouwelijke collega die zich in huwelijken moeit. Ze had zelf nooit de ware gevonden en haar oog viel altijd maar op de 'bezette man'. Mijn alarmbellen begonnen gelijk te rinkelen, want van dat laatste heb ik ook nogal last..
"Ja, en dan tut ze zich op, probeert ze de man in kwestie te troosten en twee avonden later zit ze bij hem op de bank terwijl zijn kinderen boven liggen te slapen!". Na een aantal verontwaardigde kreten, concludeerde mijn moeder dat ze op deze manier nooit serieus genomen zal worden door een man (en nu even niet letterlijk, maar figuurlijk hè ). Ze houdt zichzelf voor de gek en mengt zich ook nog in gecompliceerde taferelen als 'huwelijken die op de klippen lopen', gevoelens én overspel. Ze is niets meer dan een troostprijs, afleiding én een verstopplaats voor de man. Op deze manier zal ze natuurlijk nooit haar ware vinden..

Stiekem was dit best confronterend om te horen. Na drie keer slikken bedacht ik me dat ik nog jong ben en ik écht niet in haar voetsporen zal treden. Alhoewel.. Zoals het er nu naar uitziet - hmpf.
Sinds mijn vrijgezellebestaan - nu zo'n 1,5 jaar - ben ik grotendeels in aanraking gekomen met mannen die al een vriendin hebben. In het begin kon het me geen bal schelen - heeeuujjj lang leven het vrijgezellebestaan! Alles kan kapoooot! Maar na een aantal keer mijn eigen hart gebroken te hebben (door die weg te geven aan een 'bezette man') ben ik wat terughoudender geworden.
Mannen die al een tijdje een vriendin hebben, vinden het heerlijk om af en toe wat spanning buiten de deur te zoeken. En soms kun je beiden zo opgaan in de spanning dat je 'verliefd' lijkt te zijn. Stiekeme smsjes, afspraakjes, uuuuuuren gniffelend op msn. Heerlijk, die beginfase! Maar ook die beginfase groeit uit in prille liefde.. En dan?!

Als vrouw ben je zo gevoelig en emotioneel dat je je volledig laat meeslepen. Het is immers niet jouw probleem dat je lover in spé nog een vriendin heeft. Je bent in de veronderstelling dat hij zijn oude liefje dumpt en plaatsmaakt voor jou - zijn kersverse, spannende, spontane meid waartegen hij zulke lieve woordjes fluistert.
Maar dan, als de mannen weer even 'helder' na gaan denken, blijkt dat je als vrouw helemaal niet zo logisch nadenkt. De spanning is grotendeels weg en jij als vrouwzijnde verwacht nu liefde en vertrouwen van hem - de meerwaarde van een relatie. Maar dát heeft hij dus al! En kiezen tussen deze twee is voor hem way to easy..

En door stééds in deze spiraal mee te gaan, krijg je natuurlijk ook het gevóél dat je maar een opkikkertje bent. Een tussendoortje. Wanneer neemt een man mij nou serieus? Als hij door mijn uiterlijk heen kan kijken en op gelijk niveau met me kan communiceren! Maar welke, niet bezette, man kan dat?!

Hoe kan het ook ingodsnaam zo zijn dat ik altijd op bezette mannen val? Erger nog, ik doe het niet zelf. Deze mannen komen op mij af. Ik trek ze blijkbaar aan.. Zou het dan toch al zover zijn dat ik in mijn vroege volwassenheid in de voetsporen van die bemoeizuchtige collega kruip? Of is het gewoon de Vloek der Gebondenheid op deze leeftijd? Eigenlijk zou iedereen op deze leeftijd vrijgezel moeten zijn.. Dit is de periode waarin je los kunt! Later heb je nog genoeg tijd om met je liefje op de bank te kneuteren.
Ik wil niet dat het zo moet zijn dat mijn eerste vraag aan iemand is: "Heb je een vriendin?" in plaats van het gebruikelijke "Hoe heet je?". Waarom komen deze bezette mannen als bijen op me af? Straal ik dan echt zoveel 'spanning' uit? En zal er dan ooit een man op mijn pad komen die me serieus neemt om wie ik ben? Want dit spannende, jeugdige uiterlijk zal ik ook niet voor eeuwig houden..

Maar voor nu vind ik het prima om nog even gezegend te zijn met de Vloek der Gebondenheid.. Eens even kijken hoeveel bezette mannen ik nog gek kan maken!


18:09:34 16 Maart 2010 Permanente link Reacties (0)

Outlet NL female 140915 - 030216 468x60


Weblog